Genel Sonuçlar: Araştırma süresi: 120 gün (Haziran - Ekim 2002) Toplam katedilen yol: 20027 km Araştırılan iller: Aksaray, Ankara, Çankırı, Çorum, Eskişehir, Karaman, Kayseri, Kırıkkale, Kırşehir, Konya, Nevşehir, Niğde, Yozgat. Kaydedilen görsel malzeme: 2111 adet analog fotoğraf, 5026 adet (2802 Mb) dijital fotoğraf, 60 saatlik film Arkeolojik Sonuçlar: Araştırılan dönem: Paleolitik/Epipaleolitik, Neolitik, Kalkolitik ve İlk Tunç Çağı Hedeflenen yerleşme sayısı: 627 Hedeflenen yerleşmelerin çağlara göre dağılım: 31 Paleolitik/Epipaleolitik, 40 Neolitik, 88 Kalkolitik, 405 İTÇ, 11 Neolitik + Kalkolitik, 47 Kalkolitik + İTÇ, 5 Neolitik + Kalkolitik + İTÇ, 24 Diğer Hedeflenen yerleşmelerin türlere göre dağılım: 498 Höyük, 31 Tekil Buluntu Yeri, 25 Düz Yerleşme, 22 Yamaç Yerleşmesi, 16 Konaklama/İşlik Yeri, 6 Dağınık Buluntu Yeri, 4 Mezarlık Alanı, 2 Kaya Sığınağı, 1 Mağara, 22 Diğer Gidilemeyen yerleşme sayısı: 64 (Askeri bölge içinde kalan; araştırmacılarca adından başka bilgi verilmeyen; tahrip edilmiş ya da yok olmuş yerleşmeler) Bulunamayan yerleşme sayısı: 48 (Araştırmacılarca yer tarifi yetersiz olanlar; tarım faaliyetleriyle tümüyle yok edilmiş olanlar; çağdaş yapılaşma altında kalmış olanlar) Araştırılan yerleşme sayısı: 515 Tahribat Sonuçları: Tahribatın belgelendiği yerleşmeler: 439 Araştırılan yerleşmelerin tahribat türüne göre dağılımı*: 149 Tarım, 83 Yapılaşma, 83 Definecilik/kaçak kazı, 55 Define+Tarım, 22 Tarım+Yapılaşma, 17 Define+Yapılaşma, 15 Yol, 12 Doğal, 2 Maden/Ocak, 1 Baraj Yörelere göre tahribat türü: İç Anadolu Bölgesi’nde tahribatın yoğunluğunu tarımsal faaliyetler oluşturmaktadır. Özellikle bölgenin güney kesiminde (Konya, Karaman) tarla genişletme çalışmaları arkeolojik yerleşmelere büyük zararlar vermektedir. Bunun yanı sıra çağdaş yerleşmelerin höyüklerin üzerine, eteklerine kurulması ve köy evlerinin yapımı, onarımı için höyük topraklarının alınarak kullanılması, yapılaşmanın yol açtığı tahribatın gün geçtikçe büyüyen boyutlarını göstermektedir. Özellikle su deposu, yüksek gerilim hattı gibi unsurların konumlandırılmasında arkeolojik yerleşmelerin seçilmesi kültür varlıklarına verilen geri dönüşü olmayan zararın daha da artmasına yol açmaktadır. Ankara, Aksaray, Niğde, Konya gibi iller ve civarlarındaki çarpık yapılaşmanın yol açtığı tahribat, bölgede dikkate alınması gereken en önemli unsurlardan biridir. İç Anadolu Bölgesi’nde -özellikle Eskişehir ve civarında-, diğer bölgelere oranla çok daha yoğun rastlanan definecilik ve kaçak kazılar arkeolojik yerleşmelerdeki tabakaların bir daha bilimsel çalışma yapılamayacak düzeyde yok olmasına yol açmaktadır. Bölgede, bir tutkuyu belirten ve “hastalık” olarak adlandırılan bu eylemler, özellikle kimsenin tarlalara uğramadığı zaman olan ürün kalktıktan sonra gerçekleştirilmektedir. Jandarma’nın, Eskişehir ili sınırları içerisindeki arkeolojik yerleşmelerin fotoğrafını çekerek bir belge arşivi oluşturma çalışması ise umarız bu varlıkların korunmasına öncü çabalardan biri olacaktır. *Tahribat türlerinin açıklamaları: Tarım: Her türlü tarımsal faaliyet (ekim, tesviye, toprak çekme, teraslama, sulama kanalı vd.) Yapılaşma: Ev, otel, benzinlik, tatil sitesi, park, baraj, fabrika, elektrik direği, doğalgaz hattı, antik yerleşme, çağdaş mezarlık vd. Kaçak kazılar: Definecilik Maden/Ocak: Taş, kireç, kum ocağı vd. Yol: Anayollar, tali yollar, köy yolları, traktör yolları, köprü vd. Doğal: Deprem, yangın, erozyon, toprak çöküntüsü, dere, nehir taşması vd. Diğer: Antik yapı vd.

Tahribatın Görsel Belgelerinden Bazı Örnekler

	Altınekin (Konya/Altınekin): Höyüğün kuzey batısı kesilerek, Altınekin İlçe merkezine ulaşan asfalt bir yol yapılmış. Yamaçlarına stabilize yollar açılarak tüm çevresi tahrip edilmiş. Höyüğün eğiminden yararlanarak, kuzey eteğine bir çocuk parkı (fotoğrafın solunda) inşa edilmiş. Üzerine de evler kurulurak höyüğü tahrip etme konusundaki çalışmalar şimdilik (!) tamamlanmış.
	Akçaşehir (Karaman/Akçaşehir): Yaklaşık 7000 yıllık bir Kalkolitik Çağ yerleşmesi. Şu sıralar tarımın ve yapılaşmanın yarattığı tahribata karşı direniyor. Batısı yol açmak için kesilmiş. Bu arada, defineciler de boş durmamış, üzerinde 10’dan fazla defineci çukuru bulunuyor.
	Alibey (Konya/Merkez): Yaklaşık 7000 yıllık bir Kalkolitik Çağ yerleşmesi olan bu höyüğün hemen eteklerinde Alibey Hüyüğü Kasabası’nın evleri başlıyor. Höyüğün üzerinde, artık kullanılmasa da “korunan” kasabanın eski su deposu bulunuyor. Höyüğün üzerinde yollar, elektrik direkleri gibi er türlü yerleşme öğesi mevcut. Höyükte hakim tahribat türü olan yapılaşmanın uygulanamadığı alanda, -yine bir tahribat biçimi olan- ağaçlandırma yapılarak sorun çözümlenmiş!
	Ali Dede/Yeniyol (Eskişehir/Alpu): Çağdaş mezarlık olarak kullanılan, kuzey batı eteğine cami inşa edilen ve köy evleri arasında sıkışıp kalan bu höyük, yaklaşık 5000 bin yıllık bir geçmişe sahip İlk Tunç Çağ yerleşmesi. Tüm etekleri çağdaş mezarlığın duvarı tarafından traşlanmış.
	Barcın (Ankara/Ayaş): İlk Tunç Çağına ait höyüğün yamaçlarında ve üzerinde tarım yapılıyor. Özellikle kuzeydoğusunda yoğun tarım tahribatı göze çarpıyor. Güney eteğinde ise çağdaş bir yapıya ait kalıntılar bulunuyor.
	Bitik Höyük (Ankara/Kazan): Ankara il merkezinin yaklaşık 42 km kuzeybatısında, kısmen Bitik Köyü’nün altındadır. Üzerindeki köy tarafından büyük ölçüde tahrip olan höyükte 1942 yılında R.O. Arık yönetiminde bir kazı yapılmıştır. Bu kazıda Klasik Dönem, Frig, Hitit ve Bakır Çağı/İlk Tunç Çağı tabakaları ortaya çıkartılmıştır.
	Büyük Höyük (Ankara) (Ankara/Evren): İlk bakışta bir ada görünümü veren suyun ortasındaki bu yükseklik (!), aslında yaklaşık 7000 yıllık bir Kalkolitik Çağ höyüğüdür. 35 yıl önce yapılan Hirfanlı Barajı tarafından tahrip edilen höyüğün, sular alçaldığında, kıyıyla bağlantısı olabiliyor. Adı Büyük ama artık kendi küçük bu höyük, baraj suları tarafından sürekli yenerek her geçen gün yok olmaya biraz daha yaklaşıyor...
	Çarıklar (Konya/Meram): Bir İlk Tunç Çağ yerleşmesi olan bu höyük ilk olarak Çarıklar Beldesi’ne giden yol tarafından kesilmiş. Ardından muhtemelen yolu genişletmek amacıyla höyükten toprak çekilmiş, birkaç yerine telefon direkleri dikilmiş, kısmen tarıma açılmış ve bununla da kalmamış, üzerinde defineciler tarafından açılan yaklaşık 17x15 m genişliğindeki iki çukur ile tahrip edilmiş.
	Çayır Höyük (Eskişehir/Çifteler): 140 m çapında ve 8 m yüksekliğindeki bu höyüğün eteklerinde tarım yapılıyor. Ama esas önemi burada değil, nerede derseniz lütfen alttaki fotoğrafa bakın...
	Çayır Höyük çukuru: Bugüne kadar TAY Projesi’nin araştırdığı höyükler arasında en derin defineci çukuruna sahip: çap 4 m, derinlik 11.20 m. Yani defineciler ana toprağın da altına inmiş (!), merdiven ise TAY ekibi oradayken hala çukurun dibinde duruyordu. Kaçak kazı sırasında çıkan büyük miktardaki toprağı höyüğün üzerine dağıtmışlar.
	Çaykoz (Eskişehir/Sivrihisar): Kayalık bir sırtın üzerinde yer alan höyük, maden arama bahanesiyle bölgeye yerleşen defineciler tarafından, tam ortasından kuzey-güney yönünde kepçeyle yarılarak neredeyse yok edilmiş. Yaklaşık 5000 yıllık bir geçmişi barındıran bu İlk Tunç Çağı yerleşmesi de kaçak kazıcılar tarafından yoğun bir biçimde tahrip edilen höyüklerden yalnızca bir tanesi...
	Çengeltepe (Yozgat/Merkez): Tekel Bira Fabrikası fotoğrafının bu raporda yer alması ilk bakışta biraz tuhaf görünüyor olabilir. Ancak araştırmacılar tarafından 35 yıl önce belgelenen ve kayalık bir yükselti üzerinde yer aldığı söylenen İlk Tunç Çağ’ına ait Çengeltepe Höyüğü’nün üzerinde bugün, bu fabrika yer alıyor. Başka bir deyişle, 5000 yıllık bir arkeolojik yerleşme bira fabrikasının altında kalmış.
	Çobankaya (Konya/Ilgın): Kalkolitik Çağ’a ait bu höyük, kısmen Çobankaya Köyü’nün evleri altında kalmış. Höyüğün etekleri kesilerek toprak alınmış. Çekilen toprak, köy evlerinin yapımında kullanılmış.
	Çokumağıl (Yozgat/Bağazlıyan): Esentepe Köyü höyüğün üzerine kurulmuş ve köy evlerinin yapımında da 7000 yıllık höyüğün toprağı kullanılmış. Araştırmacılar tarafından orijinal yüksekliği 14 m ve çapının da 170 m olduğu belirtilen höyük, tüm etekleri kesilerek, neredeyse ortadan kaldırılmış. Yapılaşmanın yarattığı tahribatın yanısıra, toprak yol açılırken de, höyük büyük ölçüde tahrip edilmiş.
	Eksile/Çataören (Konya/Akören): Höyük, aynı adlı köyün altında. Üzerinde çeşitli yapı malzemelerinden inşa edilen evler höyüğün arkeolojik dokusunu yok etmiş. Tepesine açılmış oldukça derin bir çukura, bu evlerin foseptiği boşaltılıyor. Foseptik çukurunun yanısıra höyükte birçok defineci çukuru bulunuyor. Bu yoğun yapılaşma 1970’lerde başlamış. Çekilen toprak, evlerin inşasında ve yakınındaki köprünün yapımında kullanılmış. Yaklaşık 30 yıl içerisinde höyüğün 5000 yıllık kültür toprağı, köyün her yanına dağıtılmış.
	Eldeş/Nodalar Höyük (Konya/Ilgın): Kalkolitik ve İlk Tunç Çağlarında yerleşim yeri olan höyük, bugün üzerinde ve eteklerinde yapılan tarım ile günbegün tahrip ediliyor. Üzerinde anız yakılmış olan höyükte çok miktarda define çukuru da bulunuyor.
	Ertuğrul (Konya/Sarayönü): Höyüğün etekleri tarım arazilerini büyütmek için sürekli kesiliyor, ayrıca stabilize yol yapımı için höyükten büyük hacimlerde toprak çekilmiş. Kuzeybatı eteği ağaçlık alan olarak kullanılan höyüğün üzerinde 8 m derinliğinde bir define çukuru bulunuyor.
	Evderesi (Konya/Karatay): İlk Tunç Çağı’na ait bu yerleşmenin güneybatı eteği kesilerek asfalt yol yapılmış ve yamacına bir ev inşa edilmiş ayrıca...
	...önce höyüğün güneydoğusundan toprak çekilmiş, ardından bu bölge moloz döküm alanı haline getirilmiş (fotoğrafta da bir süreklilik arz eden tahribat çalışmaları "canlı" olarak görülebiliyor).
	Hatip Höyük (Konya/Hatip): 9000 yıllık Neolitik Çağ yerleşmesi ve SİT alanı olan höyükteki tahribat yoğun bir biçimde devam ediyor. Batısına stabilize yol yapılmış, kuzeyinden toprak çekilmiş, doğu eteğine evler inşa edilmiş...
	...Ayrıca höyüğün üzerinde iki tane define çukuru bulunuyor. Bunlardan biri 10 m derinliğinde.
	Hatunsaray (Konya/Meram): İlk Tunç Çağı’na ait höyük bugün, demir parmaklıklı girişiyle, Orman Koruma Merkezi’nin altında "korunuyor". Höyüğün üzerine kaldırım taşları döşenmiş ve birçok yeri ağaçlandırılmış. Üzerine orman koruma görevlisine ait bir lojman binası inşa edilmiş. Tam tepesine ise, belediye tarafından, park yapma düşüncesiyle dikdörtgen planlı büyükçe bir havuz yapılmış, ancak daha sonra, tapusu Orman Bakanlığı’na ait arazide park yapımına izin verilmemiş.
	İlisira (Karaman/Merkez): Höyükte ağaçlandırma için teraslama yapılmış, etrafı duvarlarla çevrilmiş. Tepesinde bir park, bu parkta da bir havuz, su deposu ve yapılar bulunuyor. Eteklerinden başlayan bir asfalt yol tepedeki parka ulaşıyor. Tüm yüzeyinde ise ortalama 2 m derinliğinde defineci çukurları bulunuyor.
	İşgalaman Çingen Höyük (Konya/Karatay): İlk Tunç Çağı’na tarihlenen höyüğün etekleri kesilerek yapılaşmaya kurban edilmiş: Güneybatısında Tekel’in depo binası, doğusunda Fetih Sitesi, kuzeyinde cami ve ekili bir tarla, batısında başka bir site inşaatı ve Yazıcıoğlu Sokak. Üzerinden de toprak çekilmiş, çukurlar oluşturulmuş.
	Kalkanlı (Eskişehir/Merkez): En eski yerleşim dönemi 9000 yıla, yani Neolitik Çağ’ına ait olan höyükte, iskan bugün de devam ediyor. Kalkanlı Köyü’ne ait evler ve yollarla kesilen höyük, yoğun biçimde tahrip edilmiş.
	Karacaşar Höyüğü (Nevşehir/Gülşehir): Günümüzden yaklaşık 5000 yıl önceye ait höyüğün tepesi park alanı olarak kullanılıyor. Karacaşar köyünün evleri höyüğün üzerine inşa edilmiş. Bu da yetmemiş, üzerine bir de trafo kurulmuş. Darısı yeni yapılacak su deposunun başına...
	Karahöyük I [Konya] (Konya/Merkez): Kazısı 1953 yılında başlayan ve 1966 yılına kadar süren bu arkeolojik yerleşme araştırmacılar tarafından İç Anadolu Bölgesi’ndeki en büyük höyüklerden biri olarak tanımlanmaktadır. Bugün, stabilize yol açmak için kesilmiş olan höyük, ayrıca bölgenin çöplük alanı olarak da kullanılmaktadır.
	Karaman Höyük (Karaman/Merkez): Karaman kent merkezinin içindeki bir İlk Tunç Çağı yerleşmesi. Karaman Kalesi höyüğün üzerine inşa edilmiş, kalenin çevresine de beton yollar, park alanları, çay bahçeleri ve lokantalar yapılmış. Bunların dışında kalan alanlar da ağaçlandırılmış.
	Karapınar I (Konya/Karapınar): Etrafı duvar ve tel örgülerle çevrili höyüğün kuzey kesimi Ali Tepe Dinlenme Parkı olarak kullanılıyor. Tüm yamaçlarında teraslama ve ağaçlandırma yapılmış. Ayrıca höyüğün üzerinde TV vericileri, baz istasyonları, elektrik trafoları bulunuyor.
	Karasevinç (Konya/Akşehir): 7000 yıllık Kalkolitik Çağ höyüğünün tüm yüzeyi parsellenerek tarıma açılmış. Özellikle doğu yamacında tarımın yol açtığı yoğun tahribat, açık bir şekilde görülüyor.
	Karayavşan (Ankara/Polatlı): Kazısı 1965 yılında yapılan höyük orijinal dokusunu tümüyle kaybetmiş. Höyükten çekilen toprak, Karayavşan Köyü’ne ait evlerin yapımnda kullanılmış. Güneydoğu yamacı kesilerek teraslama yapılmış. Daha önce bilimsel bir kazının yapıldığı bu yerleşmede bugün de kaçak kazılar süreklilik içinde devam ediyor.
	Kökez Höyük (Konya/Kadınhanı): Orijinal ölçüleri 50 m yüksekliğinde ve 500 m çapında olan büyük bir arkeolojik yerleşme. Kuzey eteği tamamen kesilerek yol yapılmış, bir bölümü ise tarıma açılmış. Ayrıca üzerinde ve eteklerinde kaçak kazılara ait 10’un üzerinde defineci çukuru bulunuyor.
	Konya Höyük [Doğu] (Konya/Karatay): Höyük, Karatay İlçe merkezi içinde yer alıyor. Üzerinde ağaçlandırma için çukurlar açılmış ve bu çukurların birbiriyle bağlantısını sağlayan sulama kanalları yapılmış. Doğusundan toprak çekilmiş ve güneybatı yamacı otoparka dönüştürülmüş. Doğu eteğinden batısına doğru bir yay biçiminde uzanan yol da höyükte önemli ölçüde tahribata yol açmış.
	Küçük Höyük I (Karaman Merkez): Bugün yalnızca yarım metre yüksekliği kalmış olan höyük, elma bahçesi olarak kullanılıyor. Önemli ölçüde yok edilmiş olan höyük üzerinde, müzenin müdahalesinden sonra elma dikimi durdurulmuş, ancak höyükten geriye ne yazık ki pek bir şey kalmamış.
	Küçük Höyük ve Mezarlığı (Bilecik/Merkez): Daha önce etekleri Toprak Seramik Fabrikası lojmanları tarafından tahrip edilen höyüğün üzerine 1988 yılında yine aynı fabrikanın mamul deposu inşa edilmiş. Fabrikanın arkasındaki, bu yerleşmeye ait olduğu bilinen mezarlık alanı ise tümüyle yok edilmiş.
	Külahlı (Eskişehir/Mahmudiye): 7000 yıllık, Kalkolitik Çağ’a ait bir höyük. Höyükte yoğun tarım tahribatı bulunuyor. Güney yamacı önemli ölçüde düzlenerek bitişiğindeki tarlaya katılmış. Ayrıca...
	...defineciler tarafından, kepçeyle, höyüğün tepesinden eteğine dek inen; 4 m derinliğinde, 3 m genişliğinde ve 25 m uzunluğunda (!) bir yarık açılmış.
	Kumluktepe (Kayseri/İncesu): 9000 yıllık bir Neolitik Çağ höyüğü olan Kumluktepe, eteklerinde yapılan tarım ile yoğun tahribata uğramış. Fakat bu yerleşmedeki en belirgin tahribat, höyüğe orijinalinden farklı bir form kazandırmış olan doğu-batı doğrultulu kaçak kazı yarığıdır.
	Mahmuthisarı (Konya/Ilgın): En eski sakinlerinin Kalkolitik ve İlk Tunç Çağı’nda yerleştiği höyük, bugün Mahmuthisarı Köyü’nün yerleşim alanının tam içindedir. Etekleri, höyüğü çevreleyen toprak yol tarafından kesilmiş, köy evleri höyüğün içerisine girmiş, güneydoğusu ise mezarlık alanı olarak kullanılmaktadır.
	Malüyük (Eskişehir/Alpu): Höyük, yüksekliğini tarımla birlikte büyük ölçüde yitirmiş. Üzerinde define çukurları bulunuyor. Tarımsal faaliyet hala tüm hızıyla sürmekte. Çok yakın bir zaman diliminde tümüyle yok olacak kültür varlıklarından biri daha...
	Nazir/Nadir (Konya/Akşehir): 7000 yıllık Kalkolitik Çağ höyüklerinden biri. Yerleşmenin tüm yüzeyinde, tarımın yol açtığı yoğun tahribat görülüyor. Ayrıca höyüğün yarısı tarım arazisine eklenmek üzere yok edilmiş.
	Okçu I (Konya/Çumra): Kalkolitik ve İlk Tunç Çağı’na tarihlenen höyüğün tüm etekleri kesilerek tarım alanına dönüştürülmüş. Kuzey yamacından toprak çekilmiş. Birçok yerinde, kaçak kazılarla açılmış defineci çukurları bulunuyor. Eteklerine yollar açılmış. Kuzeybatı eteği ise moloz boşaltma alanı olarak kullanılıyor. Tahribat konusunda bir çeşitlilik arz eden höyük, bizim saptayabildiğimiz tahribat türlerinin neredeyse tümünü bünyesinde barındırıyor.
	Osmancık Höyük (Konya/Kadınhanı): Tüm yüzeyinde tarım yapılıyor. Güneydoğusu tarımsal faaliyetlerle birlikte orijinal yüksekliğini önemli ölçüde kaybetmiş. Ayrıca yine güneydoğu eteği Kadınhanı’na ulaşan karayolu tarafından kesilmiş. Bir yamacı da mezarlık alanı olarak kullanılıyor.
	Paşalı (Nevşehir/Avanos): Bir Kalkolitik Çağ yerleşmesi olan höyük, Paşalı Köyü evleri içinde sıkışıp kalmış. Etekleri kesilerek evler inşa edilmiş. Bunlardan bazıları hala inşaat halinde. Yapılaşmanın yarattığı yoğun tahribat açıkça görülüyor.
	Polatlı (Ankara/Polatlı): 1949 yılından beri varlığı bilinen, Polatlı İlçesi içinde kalmış olan, 25 m yüksekliğinde ve 200 m çapındaki bu dev gibi İlk Tunç Çağı höyüğünün çevresi traşlanarak okul, kütüphane ve Halk Eğitim Merkezi binası inşa edilmiş. Etekleri de ilçenin asfalt yolları tarafından kesilerek tahrip edilmiş.
	Sincan (Ankara/Sincan): 7000 yıllık höyük neredeyse tüm yüzeyi dağıtılarak, etekleri kesilerek yoğun biçimde tahrip edilmiş. İnşaatlar için toprak alınmış, üzerine ve çevresine moloz boşaltılmış, çukurlar açılmış ve kum tepeleri oluşturulmuş. Kuzeydoğu eteğinden yol geçmiş. Şimdi de çöplük olarak kullanılıyor. Tümüyle yok olmasına ramak kalmış...
	Sırçalı/Çumra (Konya/Çumra): Oldukça yüksek ve geniş olan höyük farklı şekillerde değerlendirilmiş! Arkeolojik tahribatın tüm türlerinin görüldüğü höyüğün girişinde belediye şantiyesi bulunuyor. Höyüğün tepesine doğru bir stabilize yol yapılmış. Üzerinde geniş bir alanı kaplayan alanda belediyeye ait bir mesire yeri bulunuyor. Burada, çay bahçesi, otopark, çocuk parkı yer alıyor. Bir bölümü de ağaçlık alan olarak kullanılıyor. Türkiye’deki tahribatın biçimlerini ve yoğunluğunu göstermek için adeta bir ders malzemesi...
	Sızma Höyük (Konya/Selçuklu): İlk Tunç Çağı’ndan beri yerleşilen höyüğün üzerinde elektrik direkleri, TV vericileri ve baz istasyonları bulunuyor. Antik Çağ’da ana tanrıça kült merkezi olduğu bilinen yerleşmede 1920’lerde araştırmacılar tarafından kazılar yapılmış. Günümüzde ise, defineci çukurlarıyla dolu höyüğün etekleri kesilerek yerleşime açılmış.
	Tavşançalı (Konya/Cihanbeyli): Höyüğün kuzeyinden batısına doğru, yaklaşık 30 m’lik bir alandan toprak çekilmiş. Doğusunda da aynı durum söz konusu. Bununla birlikte üzerindeki reklam tabelalarıyla höyüğün bir kısmı “reklam amaçlı” kullanılıyor.
	Tombaktepe (Konya/Akşehir): 7000 yıllık Kalkolitik Çağ’a ait höyüğün tüm etekleri kesilmiş, üzeri düzleştirilmiş ve tarıma açılmış. Bir İç Anadolu klasiği (!) daha...
	Tosun Höyük (Aksaray/Eskil): Höyüğün kuzey eteğinden toprak çekilmiş, etekleri yoğun kaçak kazı tahribatına maruz kalmış. Üzerinde ise 9 m çapında bir defineci çukuru bulunuyor.
	Tuğlu Höyük (Çorum/Uğurludağ): Tuğlu Köyü içinde kalan höyüğün yamaçlarında, kuzeydoğusu daha yoğun olmak üzere yapılaşmanın yarattığı tahribat görülüyor. Etrafı duvarlarla çevrili olan höyüğün üzerinde çağdaş mezarlık bulunuyor. Ayrıca doğu eteği kesilerek toprak yol açılmış.
	Türbe II (Aksaray/Merkez): Ervah Mezarlığı’nın en yüksek noktasında yer alan İlk Tunç Çağı höyüğünün üzerinde TV verici direkleri, baz istasyonları ve II. Kılıçarslan Türbesi yer alıyor. Höyükteki yoğun tahribatın yanısıra, türbede de define amaçlı kazılar yapılıyor.
	Tuzla Höyük (Çorum/Uğurludağ): İlk Tunç Çağı’na ait 5000 yıllık bir höyük. Güneybatısı toprak yol açmak için, kuzeybatısı ise sulama kanalı yapmak için kesilmiş. Ayrıca bu kısımdan, kanalı genişletmek amacıyla toprak çekilmiş. Burasının da bir kültür varlığı olduğu bilinmiyordu herhalde!
	Yörükmezarı (Konya/Akşehir): 9000 yıllık bir Neolitik Çağ höyüğü. Yoğun tarım tahribatına maruz kalmış ve kalmakta. Bu da yetmemiş, höyüğün tam ortasından toprak yol geçirilmiş.
	Yukarı Maltepe Höyük (Çorum/İskilip): Bugün Veletler Köyü’nün altında kalmış bir İlk Tunç Çağı höyüğü. Batısı toprak yol yapmak için kesilmiş, güney etkeleri sürülmüş ve özellikle güney yamacı evler tarafından tahrip edilmiş.
	Yukarı Söğütönü I (Eskişehir/Merkez): 7000 yıllık höyük tam tepesine yerleştirilen GS-154 numaralı yüksek gerilim hattı ile büyük ölçüde tahrip edilmiş. Etekleri tarla açmak için kesilmiş. Güneydoğusunda ise yapılaşmanın yarattığı yoğun tahribat var.
	Yunak Höyük (Konya/Kulu): İlk araştırmacılar tarafından çapının 210 m olduğu belirtilen höyüğün tüm eteklerinden yıllarca toprak alınmış ve alınmaya devam ediyor. Yoğun biçimde tahrip edilen höyük, artık orijinal formunu tümüyle kaybetmiş.
Tanındı, O. - S. Okan et al., 2003, Türkiye Arkeolojik Tahribat Raporu 2002 – İç Anadolu Bölgesi, TAY Projesi - Bilimsel Raporlar Dizisi 12/TU, ISBN 975-6637-11-0, İstanbul.

..	TAY Projesi . Kuruçeşme Cad. 67/B 34345 Kuruçeşme İstanbul Tel: 0 (212) 265 7858 - Faks: 0 (212) 287 1298 e.posta: info@tayproject.org